ชุดเส้นทางแห่งรัก - พรหมยั่วรัก

ISBN : 9786168025444
โดย : ดวงมาล์ย
สำนักพิมพ์ : ปองรัก
อื่นๆ : 416 หน้า

พระจันทร์ดวงใหญ่ลอยเด่นอยู่เหนือท้องนภายามค่ำช่างมีเสน่ห์ชวนมอง ทว่าเสียงหรีดหริ่งเรไรที่ร้องขับกล่อมดังเสียงดนตรีอันไพเราะระรื่นหูนั้นทำให้เด็กน้อยวัยเก้าขวบเริ่มง่วงงุน กระนั้นก็พยายามถ่างตาเอาไว้อย่างถึงที่สุดเพื่อรอบิดากลับบ้านทั้งที่ดึกมากแล้ว
“เข้านอนเถอะอ้อน พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะลูก”
สายมณีมองลูกสาวซึ่งกำลังนั่งเท้าแขนมองพระจันทร์อยู่ข้างหน้าต่างด้วยความเอ็นดู แล้วเดินไปห่มผ้าให้ศิวกร ลูกคนเล็กของหล่อนที่หลับปุ๋ยไปนานแล้วหลังจากเล่นซนมาทั้งวัน จะเหลือก็แต่องค์อินทร์ที่ยังคงอึด แรงไม่หมดเสียทีทั้งที่เล่นกับน้องชายตั้งแต่กลับจากโรงเรียน
“อ้อนจะรอพ่อจ้ะ”
เด็กน้อยผินหน้ากลับมาตอบมารดาตาปรือ คนเป็นแม่จึงเดินเข้ามาลูบศีรษะเล็กๆ พลางบอก
“งานเลี้ยงคงเลิกดึก อ้อนจะอยู่รอไหวเหรอลูก ดูสิ ตาจะปิดแล้ว”
“ไหวจ้ะ อ้อนอยากแสดงความยินดีกับพ่อ”
สายมณีโคลงศีรษะเมื่อเห็นนางฟ้าองค์น้อยหาวหวอด กระนั้นก็อมยิ้มด้วยความสุขใจเพราะวันนี้คือวันสำคัญในชีวิตหน้าที่การงานของวีรยุทธเลยก็ว่าได้
สามีของหล่อนได้เป็นอัยการจังหวัดสมความตั้งใจแล้ว ทางผู้ใหญ่จึงจัดงานเลี้ยงฉลองให้ ทว่าหล่อนขออยู่บ้านเนื่องจากไม่ชอบออกงานสังคม ซึ่งวีรยุทธเองก็เข้าใจ
องค์อินทร์ไม่รู้ตัวว่าเผลอหลับคาหน้าต่างไปตั้งแต่เมื่อไร กระทั่งมีอ้อมกอดอุ่นๆ ของใครบางคนมาอุ้มพาไปนอนบนเตียง จากนั้นก็ประทับจูบลงบนแก้มนุ่มทั้งซ้ายขวา กลิ่นตัวอันคุ้นเคยและไรหนวดแข็งๆ ที่สัมผัสทำให้เด็กน้อยรู้สึกจั๊กจี้แล้วลืมตาขึ้น
“พ่อ!” องค์อินทร์ดีใจเมื่อเห็นบิดา ความง่วงงุนหายวับเป็นปลิดทิ้ง
“ไงคนเก่ง ได้ข่าวว่ารอพ่ออยู่” วีรยุทธขยับแว่นสายตากรอบเข้มแล้วบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าซึ่งดูใจดีอยู่เสมอยิ้มกว้างเมื่อเห็นองค์อินทร์เด้งตัวขึ้นนั่งมองเขาตาแป๋ว
เด็กน้อยโถมตัวเข้าไปกอดแล้วหอมแก้มท่านคืนทั้งสองข้างพร้อมส่งเสียงดังจ๊วบๆ
“อ้อนให้รางวัลที่พ่อได้เป็นอัยการ พ่อยุทธเก่งที่สุดเลย”
“ขอบใจจ้ะ อ้อนรอพ่อเพื่อจะบอกแค่นี้?”
องค์อินทร์พยักหน้าหงึกๆ
“พ่อเคยบอกว่าถ้ามีเรื่องสำคัญจะต้องทำก็ทำมันเสียวันนี้ อย่าผัดวันประกันพรุ่ง”
วีรยุทธยิ้มพอใจแล้วยกมือขึ้นยีผมลูกสาวด้วยความเอ็นดู
“พ่อมีอะไรจะให้”
ชายหนุ่มล้วงกระเป๋าเสื้อ หยิบเหรียญกษาปณ์สองบาทเนื้อนิกเกิลซึ่งจัดทำขึ้นเนื่องในโอกาสครบรอบหนึ่งร้อยปีการก่อตั้งกระทรวงยุติธรรมมาวางบนฝ่ามือเล็กๆ ของลูกสาว
“นี่มันเหรียญนำโชคของพ่อนี่จ๊ะ” องค์อินทร์ตาโต
“พ่อได้มันมาตอนปีที่อ้อนเกิด พ่อยกให้อ้อน เก็บเอาไว้ดีๆ นะ”
“พ่อไม่ใช้มันแล้วเหรอจ๊ะ”
“ไม่ละ ที่พ่อเก็บเอาไว้ก็เพื่อเตือนตัวเองให้รักในความยุติธรรมและเป็นตัวแทนของลูก พ่อไปไหนก็จะมีลูกติดตัวไปด้วยเสมอ แต่ตอนนี้พ่อให้อ้อนเก็บเอาไว้ จากนี้เวลาอ้อนไปไหนก็จะมีพ่อคอยตามไปปกป้องคุ้มครอง เวลาคิดถึงก็หยิบขึ้นมาดู จะได้รู้สึกว่าพ่ออยู่กับอ้อนตลอดเวลา ดีไหม”
“ดีจ้ะ” องค์อินทร์ยิ้มแก้มปริแล้วส่องดูของในมืออย่างทะนุถนอม ด้านหัวของเหรียญเป็นพระบรมฉายาลักษณ์ของในหลวงรัชกาลที่ห้าและรัชกาลที่เก้า ส่วนอีกด้านเป็นสัญลักษณ์รูปตราชั่ง
“สัญญากับพ่อนะว่าอ้อนจะเป็นเด็กดี รักความยุติธรรมเหมือนพ่อ อนาคตลูกต้องเจอกับทางแยกในชีวิตมากมายให้ก้าวเดิน ตอนนี้อ้อนยังเด็ก อาจจะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่พ่อพูด แต่จงจำเอาไว้ว่าอ้อนต้องเลือกทางเดินชีวิตด้วยตัวเอง ยึดมั่นในความดีความถูกต้อง และทำอะไรด้วยสติ ใช้สติไตร่ตรองเรื่องต่างๆ เสมอนะลูก จำไว้ให้ดี”
“จ้ะพ่อ อ้อนจะมีสติ จะไม่ลืมคำสอนของพ่อเลยจ้ะ”
“ดีมาก ต้องอย่างนี้สิลูกรักของพ่อ”
อ้อนจะมีสติจ้ะพ่อ...มีสติ...สติ...