ไม่มีขา ใช่ว่าไม่มีลมหายใจ

ISBN : 9786161804770
โดย : ร้อยตรี ต่วนอัมนิน กูโซะ
สำนักพิมพ์ : แพรว
อื่นๆ : 180 หน้า

เรื่องราวของทหารกล้าผู้เสียสละเพื่อความสงบสุขของสามจังหวัดชายแดนภาคใต้

ผมชื่อต่วนอัมรัน กูโซะ เป็นเด็กหนุ่มธรรมดาที่เกิดและลืมตาที่จังหวัดนราธิวาส ปลายสุดด้ามขวานประเทศไทย ชีวิตวัยเด็กของผมไม่ค่อยสมบูรณ์เหมือนคนอื่นทั่วไปเท่าใดนัก อาศัยอยู่กับพ่อ แม่เลี้ยง ย่า และบรรดาพี่น้องในเพิงสังกะสี พ่อของผมมีอาชีพหลักคือช่างรับเหมาก่อสร้าง ก่อนที่อาชีพถัดมาของท่านจะเป็นคนเร่ขายของตามตลาดนัด ด้วยอาชีพดังกล่าวทำให้ครอบครัวเราไม่เคยได้ลงหลักปักฐานที่ใดยาวนาน พวกเราต้องอพยพไปเรื่อยตามแต่พ่อผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวจะนำไป ทำให้ตัวผมเองและน้องๆบางส่วนลืมเรื่องการศึกษาไปได้เลย เพราะได้รับอย่างขาดๆเกินๆ ไม่ค่อยเป็นไปตามระบบระเบียบเท่าใดนัก

พ่อของผมเป็นคนอารมณ์ร้าย ท่านมักโมโหและทุบตีผมบ่อยครั้ง โดยที่ผมไม่มีทางเข้าใจได้เลยว่าเหตุใดต้องเป็นผมที่โดนกระทำเช่นนั้นอยู่คนเดียว ผมไม่มีแม่ที่แท้จริงคอยดูแลปลอบโยนยามโดนพ่อกระทำ ไม่มีแม้แต่คนที่จะคอยเป็นที่พึ่งปกป้องปลอบใจในยามทดท้ออยากตาย มีเพียงแต่ย่าเท่านั้นที่คอยอยู่เคียงข้าง ทายา ดูแล และปลุกปลอบให้ผมอย่ายอมแพ้อุปสรรคต่างๆที่ถาโถมเข้ามา

ผมใช้ชีวิตวนเวียนไร้หลักแหล่ง ไร้บ้าน ไร้ที่พึ่งพิงอย่างนั้นจวบจนย่างเข้าวัยรุ่น เมื่อหมายเรียกเกณฑ์ทหารมาถึงผมก็ไม่ลังเลที่จะขอสมัครเข้าเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพไทย ผมเชื่อว่าที่นั่นย่อมเห็นประโยชน์ในตัวผม เช่นเดียวกันกับศักยภาพที่ผมมีย่อมสร้างประโยชน์ให้แก่ประเทศชาติได้บ้างไม่มากก็น้อย แม้ส่วนสูงจะขาดไปราว ๒ เซนติเมตร แต่ด้วยความพยายามบวกกับความมุ่งมั่นตั้งใจ ที่สุดแล้วผมก็ได้รับใช้ชาติสมปรารถนา

ชีวิตในรั้วทหารให้อะไรต่อมิอะไรกับผมมากมายเกินจะกล่าว ผมเรียนรู้ระเบียบวินัยตลอดจนพัฒนาศักยภาพของตัวเองให้ดีพอต่อกองทัพอย่างสุดความสามารถ รวมถึงช่วยเหลือแบ่งเบาภาระครูฝึก เพื่อนทหาร พ่อครัว ใครและใครอีกหลายคนอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่เสียงเพรียกในใจๆลึกๆยังคงร่ำร้องว่าผมยังทำหน้าที่ของทหารไม่สมบูรณ์จนกว่าจะออกภาคสนามลงพื้นที่
และแล้วความปรารถนาในใจก็เป็นจริง ผมได้ลงพื้นที่ไปดูแลความปลอดภัยให้แก่คุณครูในพื้นที่สีแดง ทั้งยังลาดตระเวณรักษาความสงบเรียบร้อยตามหน้าที่ที่พลทหารคนหนึ่งพึงกระทำได้ ผมมีความสุขมากที่ในที่สุดแล้ววันนี้ชีวิตผมก็มีค่า มีประโยชน์ต่อเพื่อนร่วมประเทศ ผมสามารถสร้างความรู้สึกอุ่นใจ ปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินแก่พี่น้องเพื่อนร่วมชาติได้

แต่โลกมักเล่นตลกกับผมเสมอ ทุกอย่างเปลี่ยนไปหลังเสียงระเบิดในครั้งนั้น ทุกอย่างในชีวิตพังทลายลง มันหายวับดับไปเลวร้ายกว่าครั้งเก่าก่อนเสียอีก ผมเสียขาทั้งสองข้างตั้งแต่บริเวณสะโพกไปให้กับระเบิดลูกนั้น ความฝัน ความหวัง ความตั้งใจมอดไปราวกับว่าโลกนี้ไม่เคยมีสิ่งนั้นอยู่เลย

จนถึงวันนี้ ภาพเหตุการณ์นั้นกลายมาเป็นหมุดหมายหนึ่งในชีวิตของผม หมุดหมายนั้นบอกผมว่าจงอย่าเสียใจในสิ่งที่เสียไป ให้ระลึกไว้ว่าเราได้ทำหน้าที่ชายชาติทหารอย่างสมบูรณ์เต็มเกียรติเท่าที่ชายชาติทหารจะพึงทำได้แล้ว จงภูมิใจแล้วก้าวเดินต่อไป แม้นไม่มีขาแต่ลมหายใจหาได้ดับสูญไม่ ชีวิตยังเดินต่อไป การสร้างประโยชน์ให้แก่สังคมยังสามารถทำได้ จงก้าวเดินไปบนเส้นทางสายนี้ มีชีวิต มีความหวัง และจงสร้างกำลังใจให้แก่คนอื่นต่อไป ....ตราบลมหายใจยังมี